Wat had hij dan gedacht? Dat alles hetzelfde zou blijven? Zo dom is hij niet. Of dat het niet erg was wat papa gedaan had? Natuurlijk niet. Dat snapt hij ook wel.
Al weken wacht hij op de ontploffing, dat mama erachter zou komen. Reeds weken piekert hij over hoe dat verder moet. Hij krijgt er de vinger niet achter.
Jonathan doet zijn best zijn ouders te begrijpen. Maar vaak begrijpen die zichzelf niet eens. En dan moet hij zich aanpassen. Wat hij wel weet is dat ze uit elkaar drijven, hoe sterk hij dat ook probeert te voorkomen. Ze zijn vooral met zichzelf bezig, voor hem is geen plaats.
Op een dag vertrekt hij, ze bekijken het maar! Hij is dagen onderweg en ontmoet bijzondere mensen, die misschien vreemd zijn maar wel aandacht voor hem hebben. En zo ontdekt hij uiteindelijk wie hij zelf is.